Klasik ateşleme sistemlerinde ateşleme avansı santrifuj ya da vakum kontrollü olarak yapılıyordu. Elektronik ateşlemenin diğerlerinden farkı motorun her durumunun ateşleme zamanlamasının hassas olarak hesaplanabilmesidir. Bu nedenle kontrol ünitesinde ateşleme haritasını içeren bir mikrobilgisayar yer almaktadır. Haritada ilgili ateşleme zamanlaması motor devri ve yüküne bağlı olarak noktalar halinde belirlenmiştir. Motorun bu özellikleri sensörler tarafından algılanarak ateşlemenin her hangi bir çalışma durumunda doğru ve hızlı olması sağlanmaktadır. Harita kontrolü ile yapılan ateşleme zamanlaması santrifuj ve vakum kontrollü avans mekanizmalarına göre çok daha karmaşık bir yapıya sahiptir. Tam elektronik ateşleme sistemine yüksek voltajın dağıtımı dönen mekanik parçalar yerine sabit elektronik aksamla gerçekleştirilir.

Elektronik ateşleme kontrol ünitesi, alıcının gönderdiği sinyali motor kontrol modülüne iletmektedir. Böylece kontrol modül bazı arızalar dışında ateşleme zamanlaması veya ateşlemenin rötara alınması hakkında karar vermektedir. Bu gibi durumlarda sistem acil durum (limp-home) moduna geçerek motorun elektronik ateşlemesini sınırlı bir avans/rötar ile çalıştırmaktadır.

Distribütör bulunmayan tiplerde elektronik modül ve çift çıkışlı (her birinde buji kablosu bulunan) ateşleme bobinleri kullanılmaktadır. Her birinden kıvılcım geçmekte ancak yalnızca içerisinde yakıt bulunan silindirin bujisi ateşleme yapmaktadır.

Direk ateşleme (Direct Ignition – DI) uygulamalarında bobin içeren elektronik ateşleme ünitesi bir çift veya daha fazla buji grubunun üzerine yerleştirilir. Hatta her silindir için bir adet olabilmektedir. Bunlar kendi içerisinde çalışan ateşleme sistemleridir ve her biri ateşleme zamanını kontrol eden motor kontrol modülüne veriler göndermektedir.

üzetle; elektronik ateşlemeli motorlarda, kontrol ünitesinde ateşleme haritası bulunmaktadır. Haritadaki ateşleme avansı değerleri temel olarak motor devri ve yüküne bağlı olarak belirlenmektedir.